- Views 0
- Likes 0
از شعرای نام آور ایران در قرن ششم و هفتم هجری قمری، عطار نیشابوری است. وی در حدود سال 540 در روستای «کدکن» یا «شادیاخ» از کناره های نیشابور، دیده به جهان گشود. پدر و مادر او، افرادی صالح و ارادت مند خواجه کائنات حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم بودند. از این رو، فرزند دل بند خود را، هم نام حضرت ختمی مرتبت «محمد» نهادند تا این نام نیکو در شخصیت و کمال و الگو پذیری او نقشی بسزا و ارزش مند داشته باشد.
عطار درباره نام خود در مصیبت نامه می نویسد:
من محمد نامم و این شیوه نیز | ختم کردم چون محمد ای عزیز |
وی که پرورش خود را وام دار چنین پدر و مادری می دانست، از آنان به نیکی یاد می کرد؛ در اسرار نامه پس از ستایش پدر، دعای او را هنگام جان دادن و آمین مادرش را این گونه بیان می کند:
به آخر دم چنین گفت آن نکوکار | خداوندا محمد را نکودار |
پدر این گفت و مادر گفت آمین | وزان پس زو جدا شد جان شیرین |