- Views 0
- Likes 0
همراه با گام نهادن کودک به مدرسه، دومین فضای تربیتی او شکل می گیرد. تا کنون مربّی کودک، تنها پدر و مادر او بوده اند، ولی از این پس، معلم و مدرسه نیز به حلقه مربیان او افزوده می شوند. بدیهی است هماهنگ نبودن اولیا و مربیان در کار تربیت کودک و ناآشنایی آنان با شیوه های تربیتی یکدیگر، می تواند آسیب جدّی به پرورش کودک وارد سازد و او را دچار سردرگمی و تضاد ذهنی و روحی کند. بر این اساس، تشکیل انجمن اولیا و مربیان و به دنبال آن، تعامل آنان با یکدیگر، گامی است مؤثر در راه هم سویی آنها با همدیگر درباره مسئله تربیت دانش آموز. بی گمان، با این هم گامی، دانش آموز به بهترین شکل تربیت خواهد شد و در نتیجه، او شخصیتی بالنده و شکوفا به دست خواهد آورد. اهمیت درخور توجه انجمن اولیا و مربیان برای پرورش ایده آل دانش اندوزان، بهانه ای شد تا نوشتار حاضر را به این موضوع اختصاص دهیم و به برخی از فایده های این حرکت سرنوشت ساز اشاره کنیم.
از تشکیل نخستین انجمن خانه و مدرسه در سال 1326، بیش از نیم قرن می گذرد و گزارش های پراکنده رسمی و غیر رسمی که گاه در رسانه های نوشتاری چاپ و گاه در سخنرانی ها شنیده می شود، همه بیان گر سودمندی و اثربخشی مشارکت پدر و مادر در فرآیند رسمی تعلیم و تربیت بوده است، به گونه ای که والدین، بخشی از بار سنگین تعلیم فرزندان جامعه را فروتنانه بر دوش کشیده اند.
پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، تغییرهای فراوانی در اهداف، وظایف و دامنه فعالیت انجمن به وجود آمد. بر این اساس، روح دینی و اسلامی در شکل و محتوای همه فعالیت های آن پدیدار شد و تأکید بر تزکیه نفس و پالایش روح و روان از آلودگی ها و مفاسد، سرلوحه کار قرار گرفت. امید است با اهتمام خانه و مدرسه به انجمن اولیا و مربیان و با سامان دهی درست آن، گام مؤثری در راه ارتقای آموزش و پرورش کشور برداشته شود.
