- Views 0
- Likes 0
یکی از تعارفاتی که خیلی استفاده می‌شود «نوش جان!» است که کمتر کسی معنی آن را می‌داند. برخی می‌گویند گوارا، برخی هم معانی عجیب و غریبی برای آن می‌گویند.
«نوش» از ریشه « اَ اُو شَه » اوستایی به معنی «میرا، ناپایدار، ناجاودان و غیرزنده» بوده و از صفات اهریمن است. در زبان اوستایی چند سنت منفی ساز وجود دارد که با کمک آنها فعل یا صفتی معکوس می‌شود. یعنی صفتی اهورایی تبدیل به صفتی اهریمنی می‌شود و بر عکس. یکی از این سنتها یا به عبارتی شیوه دستوری، افزودن هِجایِ « اَ » به ابتدای صفت یا فعل مذکور است. در اینجا هم با همین روش کلمه اَاوشه به « اَ اَاوشَه »، به معنی «نامیرار و زنده جاویدان» تغییر کرده است. بعدها در سیر تغییرات زبانی، اَ اَاوشَه به «اَن اَاوشَه » ، « اَنوشَه » و « نوشَ » تغییر کرده که همگی به همان معنی نامیرا و زنده‌ی جاوید هستند. (هنوز نام انوشه و انوش از این صفت باقی مانده‌اند که برای آقایان انتخاب می‌شود. نامهای زنانه نوشین ، نوشان، مهرنوش، نوش آفرین و … هم از همین ریشه‌اند.)
با این تعریف نوش به معنی جاودان بوده و در ترکیب با سایر کلمات این معنی را تداعی می‌کند. پس «نوشِ جان» یعنی جانتان نامیرا و جاودان. «نوشین» یعنی نامیرا ، «نوشان» زنده‌یِ جاوید کننده، «مهرنوش» یعنی عهد و پیمان جاودان (مهر = عهد و پیمان) ، «نوش‌آفرین» یعنی دعای خیرِ همیشگی (آفرین = دعای خیر. که به شکل منفی می‌شود « نه آفرین» یا نفرین ، یعنی دعای بد و ناخیر) و از این دست…
