کودکان هنگامی که سرشان فریاد زده می شود یا تنبیه می شوند، قادر نیستند درباره ی کار اشتباهی که انجام داده اند فکر کنند و در این شرایط حتی توضیح دادن و دلیل آوردن هم به آنان کمکی نخواهد کرد. کودکان باید این را درک کنند و پی ببرند چرا لازم است به طور کامل از موقعیت های خطرناک دوری کنند.
به عنوان مثال در مورد دویدن به وسط خیابان می گوییم که چگونه می توانید با گفت و گو به فرزندتان کمک کنید.از او بپرسید: (( اگر به درون یک خیابان شلوغ بدوی ممکن است چه اتفاقی رخ دهد؟اگر او پاسخ داد که نمی داند می توانید بدون آن که به او چیزی بگویید راهنمایی اش کنید.به عنوان مثال می توانید از او بپرسید: ((اگر تو در وسط خیابان باشی و ماشینی سر برسد و تو نتوانی فرار کنی ممکن است چه اتفاقی بیفتد؟)) اکنون محتمل است کودک پاسخ دهد خودرو به او صدمه خواهد زد و یا در ادامه بگوید و در آن صورت مجبور هستم به بیمارستان بروم.حال بپرسید: ((اگر تو صدمه ببینی و به بیمارستان بروی من و بابا چه احساسی خواهیم داشت؟)) و سپس بپرسید: ((اگر این وقایع رخ دهد خودت چه احساسی خواهی داشت؟ )) و سرانجام بپرسید: (( چه کار می توانی انجام دهی تا با ماشین تصادف نکنی)) یکی از پاسخ های کودکان این است که ((من می توانم در کنار تو باشم و به داخل خیابان نروم)) و حتما باید در پاسخ به این واکنش گفت ((من به تو افتخار می کنم))
کودکان به چنین پرسش هایی پاسخ خواهند گفت و اغلب اوقات نیازی نیست بیش تر از این حرفی بزنیم. ما نمی توانیم لحظه به لحظه کودکانمان را زیر نظر بگیریم، اما می توانیم به آنان کمک کنیم هر چه زودتر در زندگی شان در مورد آن چه درست و بی خطر است و آن چه خطرناک است بیندیشید. بنابراین می توانیم به آنان در به عهده گرفتن مسئولیت اعمالشان، گرفتن تصمیم های درست و بی خطر از همین حالا و تا هنگامی که به سن بلوغ برسند اعتماد کنیم.
